बिचरो मनेलाई बैशाखको शुरुमै सबैखाले 

चटाराहरुले सताउञ्जेल सताइरहेका छन् 

खडेरीले धारा यहिबेलै तिरतर गरिरहेकोछ

बच्चाको भर्ना यहिसातामा गर्नुपर्ने भएकोछ

भर्नाको बिलपनि एकफुट लामो आएकोछ 

किताब कापी यतिखेरै किन्नु पर्ने भएकोछ ।

वाईफाईवाला म्याद सकिन लाग्यो भन्दैछ

बच्चाको ड्रेसजुत्ता कपडा यतिबेलै किन्नुपर्ने 

ईष्टमित्रको बिवाहमा यतिबेलै नगइ नहुने रे 

जो जसको बिवाह भएपनि उत्तिकै महत्त्व छ

बिवाहमा सुट पाईण्टको चटारो थपिएको छ ।

वाइफाई नेट नहुँदा कम्ता बोर हुन्छ मनेलाई

न रसिला न्यूज हेर्न पाउँछ न सिरियल हेर्ननै

न बिहे बर्षगाँठको बधाई दिन पाउँछ उसले

न जन्मदिनको शुभकामना दिननै पाँउदछ

न नेता-नेता बिच गाली गरेको सुन्नै पाउँदछ ।

न साथिभाईलाई स्टाटस पोष्ट गर्न पाएकोछ ?

न खोजकर्ता कहलाइएका ती युट्युवरहरुका

भाइरल बन्ने शन्देसहरु  मनेले सुन्न पाएको छ 

न टिकटकवालाका गित र कमेडी सुन्न पाएकोछ

न आफ्नी गृहलक्ष्मीका भिडियो हेर्न पाएको छ ।

नेट बिनाको जिन्दगी मनेलाई निरस लागेको छ

साह्रै निस्सासिने र बिना अर्थको जीवन ठानेको छ ।

साँच्चै मनेलाई यतिबेलै सबै चटारोले थिचिरहेको छ ।

                               (प्रशान्त) २०८१ बैशाख ३ गते नेपालगन्ज ।